Er zijn drie belangrijke redenen waarom we in Europa overstappen van de eigen nationale constructievoorschriften naar de Eurocodes:

 

Dienstverlening over de grenzen door constructeurs wordt een stuk gemakkelijker en efficiënter, terwijl het concurrentievermogen zowel Europees als wereldwijd wordt bevorderd. Bedrijven die op Europese schaal opereren krijgen het gemakkelijker dank zij één enkele samenhangende set met constructievoorschriften. Projectteams kunnen gemakkelijker switchen van het ene naar het andere project terwijl de investeringen in voorstudies en kennisopbouw per project kunnen verminderen. Er hoeven geen extra kosten meer gemaakt te worden voor aanschaf en onderhoud van zovele verschillende nationale constructievoorschriften en voor scholing hierin.

 

De uniforme wijze van noteren van sterkte-eigenschappen van bouwproducten sluit aan op de wijze, waarop met deze eigenschappen in de Eurocodes wordt gerekend. Bovendien worden de Eurocodes aangewezen voor het vaststellen van de constructieve betrouwbaarheid van prefab dragende delen.

 

 

De ontwikkeling van de Eurocodes is in 1975 gestart. In 1989 kreeg CEN, de Europese normalisatieorganisatie, de opdracht van de Europese Commissie om de Eurocodes uit te werken in de vorm van Europese normen. Eerst als Europese voornormen, bedoeld om ervaringen mee op te doen. In 1997 is CEN begonnen deze voornormen om te zetten in definitieve Europese normen. De Eurocodedelen zijn tussen 2002 en eind 2007 in het Engels gepubliceerd.

 

De Eurocodes onderscheiden zich van andere Europese normen doordat parameters die gaan over het veiligheidsniveau, per land mogen worden bepaald. In de voornormen gebeurde dat in de zogenaamde ‘boxed values', waarvoor in de nationale toepassingsdocumenten (NAD) de geldende waarden werden gegeven.